Czym według Biblii jest kościół?

Definicja Kościoła w Biblii

Pochodzenie Słowa „Kościół”

Słowo „kościół” w języku polskim pochodzi od greckiego terminu „ekklesia”, który dosłownie oznacza „zgromadzenie” lub „powołanie”. W czasach starożytnych ekklesia odnosiła się do zgromadzenia obywateli w greckich miastach-państwach, zwoływanego w celu podejmowania ważnych decyzji. W kontekście biblijnym termin ten nabiera jednak nowego, duchowego znaczenia.

Znaczenie w Kontekście Nowotestamentowym

W Nowym Testamencie ekklesia oznacza zgromadzenie wierzących, powołanych przez Boga do wspólnoty z Chrystusem. Pojęcie to pojawia się zarówno w odniesieniu do lokalnych zgromadzeń chrześcijan, jak i do uniwersalnego Kościoła, obejmującego wszystkich wierzących na całym świecie. Przykłady użycia tego terminu znajdujemy w wielu miejscach Nowego Testamentu, między innymi w listach apostolskich oraz Dziejach Apostolskich.

• Ekklesia w Dziejach Apostolskich: Autor Dziejów Apostolskich, Łukasz, wielokrotnie używa terminu ekklesia, aby opisać wspólnoty chrześcijańskie powstające w różnych miastach, np. w Jerozolimie, Antiochii, Efezie (Dz 8,1; Dz 11,26; Dz 19,1).
• Ekklesia w Listach Apostoła Pawła: Paweł Apostoł w swoich listach często odnosi się do Kościoła jako do ciała Chrystusa, w którym każdy wierzący ma swoje miejsce i funkcję. W 1 Liście do Koryntian (1 Kor 12,12-27) przedstawia Kościół jako organizm złożony z wielu członków, współdziałających dla wspólnego dobra.

Rola Ekklesii w Życiu Wierzących

Ekklesia, czyli Kościół, jest miejscem, gdzie wierzący gromadzą się, aby oddawać cześć Bogu, słuchać Jego Słowa i wzajemnie się wspierać. Kościół pełni kluczową rolę w duchowym wzroście chrześcijan, zapewniając im nauczanie, sakramenty oraz wspólnotę, w której mogą się rozwijać.

• Kult i Sakramenty: W Kościele wierzący uczestniczą w sakramentach, takich jak chrzest i Eucharystia, które są zewnętrznymi znakami wewnętrznej łaski Bożej.
• Nauczanie i Formacja: Kościół jest miejscem nauczania i formacji duchowej, gdzie głoszona jest Ewangelia i przekazywane są prawdy wiary.

Znaczenie Społeczno-Kulturowe

Kościół odgrywał i nadal odgrywa istotną rolę w kształtowaniu kultury i społeczeństw. W ciągu wieków Kościół był miejscem, gdzie rozwijała się sztuka, nauka i edukacja. Wspólnoty kościelne często inicjowały działalność charytatywną i społeczną, wspierając ubogich, chorych i potrzebujących.

Definicja Kościoła w Biblii jest wieloaspektowa i obejmuje zarówno duchowe, jak i społeczne znaczenie tego pojęcia. W kontekście nowotestamentowym ekklesia odnosi się do zgromadzenia wierzących, powołanych do wspólnoty z Chrystusem, pełniących różnorodne funkcje i role w ramach jednego ciała. Kościół jest miejscem kultu, nauczania oraz wzajemnego wsparcia, a także odgrywa istotną rolę w życiu społecznym i kulturowym.

Kościół jako Ciało Chrystusa

Apostoł Paweł o Kościele

Jednym z najbardziej znaczących obrazów Kościoła w Nowym Testamencie jest jego przedstawienie jako Ciała Chrystusa. Apostoł Paweł w swoich listach często używa tej metafory, aby ukazać jedność i różnorodność wspólnoty wierzących.

• 1 List do Koryntian (1 Kor 12,12-27): Paweł podkreśla, że Kościół jest jak jedno ciało, które składa się z wielu członków, z których każdy ma inną funkcję. „Albowiem jak ciało jest jedno, choć ma wiele członków, a wszystkie członki ciała, mimo że są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem” (1 Kor 12,12). Każdy członek ciała jest niezbędny i ważny, niezależnie od swojej roli.
• List do Efezjan (Ef 1,22-23): Paweł pisze, że Chrystus jest głową Kościoła, który jest Jego ciałem, „pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami”. W ten sposób Kościół jest nierozerwalnie związany z Chrystusem, który przewodzi i kieruje całą wspólnotą wierzących.

Jedność i Różnorodność Członków Kościoła

Metafora ciała doskonale oddaje ideę jedności w różnorodności, która jest centralnym aspektem biblijnej wizji Kościoła. W ciele każdy organ i część mają swoją unikalną funkcję, ale wszystkie współpracują ze sobą dla dobra całości. Podobnie jest w Kościele – wierzący, choć różnią się między sobą, są zjednoczeni w Chrystusie i mają wspólny cel.

• Różnorodność darów duchowych: W 1 Kor 12,4-11 Paweł wymienia różne dary duchowe, takie jak mądrość, wiedza, wiara, uzdrawianie, cuda, proroctwo, rozróżnianie duchów, języki i ich tłumaczenie. Każdy z tych darów jest dany przez Ducha Świętego dla budowania wspólnoty.
• Jedność w Chrystusie: Pomimo różnorodności darów i funkcji, wszyscy wierzący są zjednoczeni w jednym Duchu i tworzą jedno ciało. Ta jedność jest wynikiem wspólnego związku z Chrystusem i Ducha Świętego, który działa w każdym członku Kościoła.

Znaczenie Metafory Ciała Chrystusa

Metafora Ciała Chrystusa ma głębokie znaczenie teologiczne i praktyczne. Wskazuje na nierozerwalną więź między Chrystusem a Jego Kościołem oraz na współzależność wszystkich członków wspólnoty wierzących.

• Wspólnota i solidarność: W 1 Kor 12,26 Paweł pisze: „Gdy cierpi jeden członek, cierpią z nim wszystkie członki; gdy doznaje czci jeden członek, radują się z nim wszystkie członki.” Ta wzajemna troska i solidarność są kluczowe dla życia Kościoła jako Ciała Chrystusa.
• Odpowiedzialność i służba: Każdy członek ciała ma swoje miejsce i rolę, co oznacza, że każdy wierzący jest odpowiedzialny za wypełnianie swojej funkcji w Kościele. Ta odpowiedzialność nie jest ciężarem, ale przywilejem służby na rzecz całej wspólnoty.

Zakończenie Rozdziału

Kościół jako Ciało Chrystusa to obraz, który podkreśla jedność i różnorodność wspólnoty wierzących, ich wzajemną zależność oraz nierozerwalną więź z Chrystusem jako głową. Każdy wierzący, obdarzony unikalnymi darami duchowymi, ma swoje miejsce i rolę do odegrania w Kościele, przyczyniając się do jego budowania i wzrostu. To właśnie w tej jedności i różnorodności realizuje się pełnia życia chrześcijańskiego, zgodnie z Bożym zamysłem.

Kościół jako Oblubienica Chrystusa

Symbolika Oblubienicy w Apokalipsie

Jednym z najbardziej wzruszających i pełnych miłości obrazów Kościoła w Nowym Testamencie jest przedstawienie go jako Oblubienicy Chrystusa. Ta metafora, obecna zwłaszcza w Apokalipsie św. Jana, ukazuje głęboką, intymną relację między Chrystusem a Jego Kościołem.

• Apokalipsa 19,7-9: „Radujmy się i weselmy, i oddajmy Mu chwałę, bo nadeszło wesele Baranka, a Jego oblubienica się przygotowała. I dano jej oblec się w czysty, lśniący bisior – bisior bowiem oznacza sprawiedliwe czyny świętych. I mówi mi: 'Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę godów Baranka’.”

W tych wersetach Oblubienica, czyli Kościół, jest przedstawiona jako przygotowująca się do wielkiego wesela z Chrystusem, Barankiem. Użyta symbolika czystego bisioru wskazuje na duchową czystość i sprawiedliwość, którą wierzący otrzymują dzięki zbawczej łasce Chrystusa.

Relacja Miłości między Chrystusem a Kościołem

Obraz Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa ukazuje głęboką relację miłości, która charakteryzuje więź między wierzącymi a ich Zbawicielem. Jest to relacja pełna zaangażowania, wierności i poświęcenia.

• List do Efezjan 5,25-27: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną i słowem, aby sam sobie przygotować Kościół chwalebny, niemający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany.”

W tych wersetach Paweł porównuje miłość Chrystusa do Kościoła z miłością męża do żony, ukazując Chrystusa jako Tego, który oddał swoje życie za swoją Oblubienicę. Ta ofiarna miłość jest fundamentem relacji między Chrystusem a Kościołem, który ma być święty i nieskalany dzięki Jego ofierze.

Przygotowanie Oblubienicy

Kościół jako Oblubienica jest również obrazem przygotowania i oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa. To oczekiwanie jest czasem duchowego wzrostu i uświęcenia.

• Apokalipsa 21,2: „I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe – ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.”

Nowe Jeruzalem, jako obraz Kościoła, jest przedstawione jako przystrojona oblubienica, gotowa na spotkanie ze swoim Oblubieńcem. Ta symbolika podkreśla gotowość i duchowe piękno, które charakteryzują wierzących przygotowujących się na spotkanie z Chrystusem.

Znaczenie Teologiczne

Metafora Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa ma głębokie znaczenie teologiczne i duchowe. Wskazuje na:

• Intymną Relację: Relacja między Chrystusem a Kościołem jest pełna miłości, wierności i zaangażowania. To intymna więź, która przewyższa wszelkie inne relacje.
• Ofiarność i Poświęcenie: Chrystus jako Oblubieniec oddał swoje życie za Kościół, co jest najwyższym aktem miłości i poświęcenia. Kościół odpowiada na tę miłość przez oddanie i wierność.
• Duchowe Piękno i Czystość: Kościół jako Oblubienica jest powołany do duchowego piękna i czystości, które są możliwe dzięki łasce Chrystusa i działaniu Ducha Świętego.

Obraz Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa ukazuje głęboką, pełną miłości i poświęcenia relację między Chrystusem a Jego Kościołem. Ta metafora przypomina wierzącym o ich powołaniu do świętości, gotowości na spotkanie z Chrystusem oraz o intymnej więzi, która jednoczy ich z ich Zbawicielem. Wierzący, jako Oblubienica Chrystusa, są wezwani do życia pełnego miłości, wierności i duchowego piękna, oczekując na powtórne przyjście swojego Oblubieńca.

Kościół jako Dom Boży

Obraz Kościoła jako Świątyni

W Nowym Testamencie Kościół jest często przedstawiany jako świątynia, czyli miejsce, gdzie mieszka Bóg. Ten obraz jest głęboko zakorzeniony w tradycji biblijnej i podkreśla szczególną obecność Boga pośród swojego ludu.

• 1 List do Koryntian 3,16-17: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.”

Paweł wyraźnie mówi, że wierzący jako wspólnota stanowią świątynię Boga, w której mieszka Duch Święty. To oznacza, że Kościół nie jest tylko instytucją, ale żywym miejscem obecności Boga.

Duch Święty jako Zamieszkujący w Kościele

Duch Święty odgrywa kluczową rolę w życiu Kościoła jako Domu Bożego. Jego obecność czyni Kościół miejscem świętym i pełnym mocy Bożej.

• List do Efezjan 2,19-22: „A więc już nie jesteście obcymi i przechodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim także i wy wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.”

Tutaj Paweł podkreśla, że Chrystus jest kamieniem węgielnym tej duchowej budowli, a wierzący są żywymi kamieniami, które razem tworzą mieszkanie Boga przez Ducha. Każdy członek Kościoła ma swoje miejsce w tej świętej budowli.

Konsekwencje Bycia Domem Bożym

Bycie Domem Bożym niesie ze sobą pewne konsekwencje i zobowiązania dla Kościoła i jego członków:

• Świętość i Czystość: Jako świątynia Boga, Kościół jest powołany do życia w świętości i czystości. Wierzący powinni unikać grzechu i dążyć do życia zgodnego z Bożymi przykazaniami.
• Jedność i Wspólnota: Żyjąc jako Dom Boży, wierzący są wezwani do jedności i budowania wspólnoty. Duch Święty działa, aby zjednoczyć Kościół, tworząc jedno ciało z różnych członków.
• Służba i Oddanie: Kościół jako Dom Boży powinien być miejscem służby i oddania. Wierzący są powołani do służenia sobie nawzajem, a także do głoszenia Ewangelii światu.

Znaczenie Teologiczne

Obraz Kościoła jako Domu Bożego ma głębokie znaczenie teologiczne. Wskazuje na obecność Boga pośród swojego ludu oraz na rolę Ducha Świętego w życiu wspólnoty wierzących.

• Obecność Boga: Bóg nie jest daleki ani niedostępny, ale mieszka pośród swojego ludu. To nadaje życiu wierzących głębokie poczucie sensu i celu.
• Działanie Ducha Świętego: Duch Święty prowadzi, poucza i uświęca Kościół. Jego obecność jest gwarantem duchowego wzrostu i owocowania w życiu chrześcijańskim.

Kościół jako Dom Boży to obraz, który podkreśla świętość, obecność Boga i działanie Ducha Świętego pośród wierzących. Jako świątynia Boga, Kościół jest miejscem świętym, pełnym Bożej obecności, gdzie każdy wierzący ma swoje miejsce i rolę. To właśnie dzięki obecności Ducha Świętego Kościół może wypełniać swoje powołanie do życia w świętości, jedności i służbie.

Misja Kościoła

Wielki Nakaz Misyjny

Jednym z najważniejszych aspektów tożsamości i działalności Kościoła jest jego misja, wyrażona w tzw. Wielkim Nakazie Misyjnym, przekazanym przez Jezusa Chrystusa przed Jego wniebowstąpieniem.

• Ewangelia Mateusza 28,19-20: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.”

Wielki Nakaz Misyjny jest bezpośrednim poleceniem od Jezusa, które definiuje podstawowe zadania Kościoła: ewangelizację, nauczanie i chrzczenie. Te działania mają na celu rozszerzanie Królestwa Bożego na ziemi.

Ewangelizacja

Ewangelizacja to głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Jest to podstawowy obowiązek każdego chrześcijanina i całego Kościoła.

• Dzieje Apostolskie 1,8: „Ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”

Kościół jest wezwany do bycia świadkiem Jezusa Chrystusa wszędzie, zaczynając od najbliższego otoczenia (Jerozolima), przez region (Judea i Samaria), aż po krańce ziemi. Ewangelizacja jest nie tylko głoszeniem słów, ale również świadectwem życia chrześcijańskiego.

Nauczanie

Nauczanie jest kluczowym elementem misji Kościoła. Chrystus polecił swoim uczniom, aby nauczali wszystkie narody, przekazując im Jego nauki i przykazania.

• Ewangelia Mateusza 28,20: „Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.”

Nauczanie obejmuje katechezę, formację duchową oraz pogłębianie wiedzy biblijnej i teologicznej. Kościół ma za zadanie kształtować sumienia wiernych i prowadzić ich do pełni życia chrześcijańskiego.

Chrzest i Sakramenty

Chrzest, jako sakrament inicjacji chrześcijańskiej, jest kluczowym elementem misji Kościoła. Poprzez chrzest, nowe osoby są włączane do wspólnoty wierzących.

• Ewangelia Mateusza 28,19: „Chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.”

Chrzest jest pierwszym sakramentem, który otwiera drogę do dalszego uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła. Misja chrzczenia jest związana z nauczaniem i ewangelizacją, prowadząc ludzi do pełnego uczestnictwa w Kościele.

Służba Miłości

Kościół jest również wezwany do praktykowania miłości i miłosierdzia wobec wszystkich ludzi, a zwłaszcza wobec potrzebujących.

• Ewangelia Mateusza 25,35-40: „Bo byłem głodny, a daliście mi jeść; byłem spragniony, a daliście mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście mnie; byłem nagi, a przyodzialiście mnie; byłem chory, a odwiedziliście mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do mnie.”

Kościół, naśladując Chrystusa, powinien służyć ludziom w potrzebie, realizując przykazanie miłości. Tego rodzaju służba jest widocznym świadectwem działania Bożej miłości w świecie.

Znaczenie Misji Kościoła

Misja Kościoła ma głębokie znaczenie zarówno dla wspólnoty wierzących, jak i dla całego świata:

• Rozszerzanie Królestwa Bożego: Poprzez ewangelizację, nauczanie i chrzest, Kościół przyczynia się do rozszerzania Królestwa Bożego na ziemi.
• Formacja Duchowa: Nauczanie i katecheza pomagają wierzącym wzrastać w wierze i głębiej rozumieć Boże Objawienie.
• Świadectwo Miłości: Praktykowanie miłości i miłosierdzia jest świadectwem obecności Chrystusa w świecie i zaproszeniem do naśladowania Go.

Misja Kościoła, zgodnie z Wielkim Nakazem Misyjnym, obejmuje ewangelizację, nauczanie, chrzest oraz służbę miłości. Te działania są fundamentem działalności Kościoła i odzwierciedlają jego powołanie do głoszenia Dobrej Nowiny, formowania wierzących oraz niesienia pomocy potrzebującym. Misja ta jest realizowana przez wszystkie pokolenia chrześcijan i jest nieodłączną częścią tożsamości Kościoła jako wspólnoty wierzących powołanych do służby Bogu i ludziom.

Kościół jako Wspólnota Wierzących

Opis Pierwszej Wspólnoty Chrześcijańskiej

Pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, opisane w Dziejach Apostolskich, stanowią model dla późniejszych wspólnot kościelnych. Charakteryzowały się one głębokim zaangażowaniem w życie duchowe i społeczne, wzajemną troską oraz wspólnym przeżywaniem wiary.

• Dzieje Apostolskie 2,42-47: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Wszyscy zaś, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca, chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością całego ludu.”

Ta opowieść ukazuje pierwszych chrześcijan jako wspólnotę pełną entuzjazmu i oddania, żyjącą w jedności i wzajemnej miłości.

Wspólne Życie

Życie pierwszych chrześcijan było naznaczone wspólnotą i współdzieleniem wszystkiego, co posiadali. Byli zjednoczeni nie tylko w wierze, ale także w codziennym życiu.

• Dzielenie się majątkiem: Wierzący sprzedawali swoje majątki i dobra, aby żaden z członków wspólnoty nie cierpiał niedostatku. To pokazuje głęboki poziom zaangażowania i wzajemnej troski.
• Wspólne posiłki: Łamanie chleba po domach i wspólne posiłki były integralną częścią życia wspólnoty, co umacniało więzi międzyludzkie i duchowe.

Modlitwa i Łamanie Chleba

Modlitwa i łamanie chleba (Eucharystia) stanowiły centralne elementy życia duchowego pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej.

• Modlitwa: Wierzący trwali jednomyślnie w świątyni, modląc się i oddając cześć Bogu. Modlitwa była fundamentem ich życia duchowego, pozwalającym na bliskość z Bogiem i umacniającym ich wiarę.
• Eucharystia: Łamanie chleba, czyli celebracja Eucharystii, było istotnym elementem spotkań wierzących. Eucharystia nie tylko upamiętniała ofiarę Chrystusa, ale także jednoczyła wierzących jako jedno ciało w Chrystusie.

Braterska Miłość i Wzajemna Troska

Pierwsze wspólnoty chrześcijańskie charakteryzowały się braterską miłością i wzajemną troską. Wierzący wspierali się nawzajem zarówno duchowo, jak i materialnie.

• Pomoc materialna: Rozdzielanie dóbr według potrzeb było praktycznym wyrazem miłości i troski o braci i siostry w wierze. Taka solidarność była znakiem rozpoznawczym pierwszych chrześcijan.
• Wsparcie duchowe: Modlitwa za siebie nawzajem, dzielenie się doświadczeniami wiary i wspólne przeżywanie radości i smutków były kluczowymi elementami życia wspólnoty.

Wspólnota a Świadectwo

Wzajemna miłość i jedność pierwszych chrześcijan były nie tylko wewnętrznym doświadczeniem, ale także silnym świadectwem dla otaczającego ich świata.

• Świadectwo dla świata: „Chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością całego ludu” – postawa pierwszych chrześcijan budziła szacunek i podziw wśród ludzi spoza wspólnoty, przyciągając nowych wierzących.
• Znaki i cuda: Apostołowie czynili wiele znaków i cudów, które potwierdzały prawdziwość głoszonej Ewangelii i budziły wiarę u nowych osób.

Znaczenie Teologiczne

Obraz Kościoła jako wspólnoty wierzących ma głębokie znaczenie teologiczne i duchowe. Wspólnota wierzących jest odzwierciedleniem Trójcy Świętej, która jest jednością w różnorodności.

• Jedność w różnorodności: Wspólnota chrześcijańska, podobnie jak Trójca Święta, jest zjednoczona w miłości, mimo różnorodności jej członków. Ta jedność jest znakiem działania Ducha Świętego.
• Sakramentalna jedność: Eucharystia jest sakramentem jedności, jednoczącym wierzących w jednym ciele Chrystusa. Łamanie chleba i wspólna modlitwa są źródłem duchowej mocy i jedności wspólnoty.

Kościół jako wspólnota wierzących jest fundamentalnym aspektem chrześcijańskiej tożsamości. Wspólne życie, modlitwa, łamanie chleba oraz wzajemna miłość i troska są centralnymi elementami życia Kościoła. Wspólnota wierzących nie tylko umacnia wiarę jej członków, ale także stanowi potężne świadectwo dla świata, przyciągając nowych ludzi do Chrystusa. Wspólnota ta jest miejscem, gdzie realizuje się Boży plan jedności, miłości i wzajemnego wsparcia, odzwierciedlając w ten sposób naturę samego Boga.

Kościół jako Lud Boży

Nawiązania do Starego Testamentu

Kościół jako Lud Boży ma swoje korzenie w biblijnym pojęciu narodu wybranego, które sięga Starego Testamentu. Izrael był postrzegany jako lud szczególnie wybrany przez Boga, aby pełnił Jego wolę i był świadectwem Jego świętości.

• Księga Wyjścia 19,5-6: „Teraz więc, jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec przymierza mego, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, bo moja jest cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym.”

Izrael był powołany do bycia ludem świętym, oddzielonym od innych narodów, aby głosić chwałę Boga. To powołanie znajduje swoje wypełnienie i rozszerzenie w Nowym Testamencie, gdzie Kościół jest postrzegany jako Nowy Izrael.

Nowy Izrael jako Wspólnota Wierzących

W Nowym Testamencie koncepcja Ludu Bożego jest rozwinięta i przekształcona. Kościół, jako Nowy Izrael, obejmuje wszystkich wierzących, zarówno Żydów, jak i pogan, którzy przez wiarę w Jezusa Chrystusa zostali włączeni do Bożej rodziny.

• 1 List Piotra 2,9-10: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem nabytym, abyście ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do swojego przedziwnego światła. Wy, co niegdyś byliście 'nie-ludem’, teraz zaś jesteście Ludem Bożym; wy, co niegdyś byliście 'niepocieszeni’, teraz zaś dostąpiliście miłosierdzia.”

Tutaj Piotr nawiązuje do starotestamentowego języka, aby opisać Kościół jako lud wybrany i święty, powołany do głoszenia Bożych dzieł. Przez Chrystusa wierzący stają się uczestnikami obietnic danych Izraelowi.

Powołanie i Misja Ludu Bożego

Jako Lud Boży, Kościół ma szczególne powołanie i misję w świecie. Ta misja obejmuje świadectwo, świętość i służbę.

• Świadectwo: Kościół jest wezwany do ogłaszania Ewangelii i dawania świadectwa o Bożej miłości i zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Wierzący są światłem świata i solą ziemi (Mt 5,13-16), mając zadanie ukazywania Bożego światła w ciemności.
• Świętość: Kościół jako lud święty jest powołany do życia w zgodzie z Bożymi przykazaniami, odzwierciedlając Bożą świętość. Świętość Kościoła wyraża się w jego moralnym i duchowym charakterze, w dążeniu do życia w świętości i czystości.
• Służba: Kościół jako królewskie kapłaństwo jest wezwany do służby zarówno wewnątrz wspólnoty wierzących, jak i poza nią. Służba ta obejmuje pomoc potrzebującym, opiekę nad ubogimi i chorymi oraz działania na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Jedność i Różnorodność w Ludzie Bożym

Kościół jako Lud Boży jest zjednoczony w wierze, lecz obejmuje wielką różnorodność kulturową, etniczną i językową. Ta jedność w różnorodności jest znakiem powszechności Kościoła.

• List do Galatów 3,28: „Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jesteście jedno w Chrystusie Jezusie.”

Powszechność Kościoła oznacza, że jest on otwarty dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich pochodzenia czy statusu społecznego. Wszyscy wierzący są zjednoczeni w Chrystusie i tworzą jedno ciało.

Znaczenie Teologiczne

Obraz Kościoła jako Ludu Bożego ma głębokie znaczenie teologiczne:

• Tożsamość: Wierzący jako Lud Boży mają swoją tożsamość zakorzenioną w Bożym powołaniu i przymierzu. Są wybrani i oddzieleni dla Bożych celów.
• Relacja z Bogiem: Jako Lud Boży, wierzący mają bezpośrednią relację z Bogiem, opartą na przymierzu i łasce, a nie na etnicznym pochodzeniu czy prawie.
• Misja i powołanie: Kościół jest wezwany do kontynuowania misji Izraela, głosząc Bożą miłość i zbawienie oraz żyjąc w świętości i sprawiedliwości.

Kościół jako Lud Boży jest kontynuacją i rozszerzeniem biblijnego pojęcia narodu wybranego. Jako Nowy Izrael, obejmuje wszystkich wierzących, którzy przez wiarę w Chrystusa stali się uczestnikami Bożych obietnic. Powołanie i misja Ludu Bożego obejmują świadectwo, świętość i służbę, a jedność i różnorodność w Kościele są znakiem jego powszechności. Tożsamość Ludu Bożego jest zakorzeniona w Bożym powołaniu, przymierzu i łasce, co nadaje życiu wierzących głębokie znaczenie i cel.

Struktura i Władza w Kościele

Role i Funkcje w Kościele

Struktura Kościoła jest zorganizowana wokół różnych ról i funkcji, które mają na celu utrzymanie porządku, nauczanie oraz duchowe przewodzenie wspólnocie wierzących. Te role zostały określone i opisane w Nowym Testamencie.

• 1 List do Tymoteusza 3,1-13: „Nauczanie i przewodzenie wspólnocie powierzono biskupom i diakonom. 'Nadzorca tedy powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, roztropny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania; nie pijanica, nie porywczy, ale łagodny, nie kłótliwy, nie chciwy na grosz; który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie z całą godnością.'”
• List do Tytusa 1,5-9: „Zostawiliśmy cię na Krecie, abyś dokończył to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił starszych w każdym mieście, jak ci nakazałem. Starszy powinien być nienaganny, mąż jednej żony, mający wierzące dzieci, które nie są oskarżane o rozwiązłość ani nieposłuszeństwo.”

Apostołowie, Prorocy i Nauczyciele

W Nowym Testamencie wspomniane są różne funkcje, które pełnią specyficzne role w budowaniu i prowadzeniu Kościoła.

• Apostołowie: Byli bezpośrednio wybrani przez Jezusa i pełnili kluczową rolę w zakładaniu i nauczaniu Kościołów. Apostołowie mieli autorytet do nauczania, udzielania sakramentów i ustanawiania liderów w różnych wspólnotach.
• Prorocy: Prorocy odgrywali rolę w przekazywaniu Bożego przesłania wspólnocie. Ich dar pozwalał im przemawiać w imieniu Boga i ukierunkowywać Kościół.
• Nauczyciele: Mieli za zadanie głoszenie i wyjaśnianie Słowa Bożego. Nauczanie było kluczowe dla formacji duchowej wiernych i utrzymania doktryny Kościoła.

Hierarchia Kościelna

Struktura hierarchiczna Kościoła została ustanowiona w celu utrzymania porządku i skutecznego prowadzenia wspólnoty wierzących.

• Biskupi: Są duchowymi przewodnikami, odpowiedzialnymi za nauczanie, sakramenty i zarządzanie Kościołem na poziomie diecezji. Biskupi są następcami apostołów i pełnią kluczową rolę w jedności Kościoła.
• Prezbiterzy (Kapłani): Są pomocnikami biskupów i pełnią funkcje duszpasterskie w parafiach. Kapłani są odpowiedzialni za celebrację Eucharystii, spowiedź i inne sakramenty.
• Diakoni: Służą wspólnocie przez pomoc biskupom i kapłanom oraz przez pracę charytatywną. Diakoni mają szczególne zadanie wspierania potrzebujących i organizowania pomocy.

Znaczenie Władzy i Przywództwa

Władza w Kościele ma charakter służebny. Przywódcy kościelni są powołani do służenia wspólnocie, a nie do dominacji. Jezus Chrystus jest wzorem dla wszystkich liderów kościelnych, który powiedział: „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą, a kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich.” (Mk 10,43-44).

• Służba: Przywództwo w Kościele jest służbą dla innych, na wzór Chrystusa, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20,28).
• Odpowiedzialność: Przywódcy kościelni są odpowiedzialni przed Bogiem za swoje powołanie i za ludzi, którym służą. Mają obowiązek prowadzenia wiernych zgodnie z naukami Jezusa i dbania o duchowe dobro wspólnoty.

Znaczenie Teologiczne

Struktura i władza w Kościele mają głębokie znaczenie teologiczne. Hierarchia kościelna nie jest jedynie kwestią organizacyjną, ale ma swoje korzenie w Bożym zamyśle i jest wyrazem duchowej rzeczywistości.

• Jedność i Komunia: Hierarchia kościelna jest narzędziem utrzymania jedności i komunii w Kościele. Przez wspólne nauczanie, sakramenty i zarządzanie, Kościół jest zjednoczony w wierze i miłości.
• Duch Święty: Władza w Kościele jest darem Ducha Świętego, który powołuje i obdarza zdolnościami osoby wybrane do służby. Duch Święty działa przez przywódców kościelnych, aby prowadzić i uświęcać wspólnotę wierzących.

Struktura i władza w Kościele są kluczowe dla jego funkcjonowania i misji. Różne role i funkcje w Kościele mają na celu utrzymanie porządku, nauczanie oraz duchowe przewodzenie wspólnocie wierzących. Hierarchia kościelna, oparta na wzorze służby Jezusa Chrystusa, ma głębokie znaczenie teologiczne i jest wyrazem Bożego zamysłu. Władza w Kościele jest narzędziem służby, jedności i komunii, a przywódcy kościelni są odpowiedzialni za duchowe dobro wiernych, działając pod kierunkiem Ducha Świętego.

Znaki Kościoła

Cztery Znaki Kościoła

Kościół posiada pewne charakterystyczne cechy, które są określane jako cztery znaki Kościoła: jedność, świętość, powszechność i apostolskość. Te znaki są wyznacznikiem prawdziwego Kościoła Chrystusowego i są wyznawane w Credo nicejsko-konstantynopolitańskim.

• Jedność: Kościół jest jeden, ponieważ ma jedno źródło – Boga, jedno założycielstwo – Chrystusa, oraz jedną duszę – Ducha Świętego. Jedność Kościoła jest także wyrażona w jednej wierze, jednym chrzcie i jednym Eucharystii.
• Świętość: Kościół jest święty, ponieważ jest ustanowiony przez Boga, który jest święty. Świętość Kościoła pochodzi od Chrystusa, który jest jego głową, i od Ducha Świętego, który go uświęca. Świętość Kościoła jest widoczna w jego sakramentach, nauczaniu oraz życiu jego członków.
• Powszechność: Kościół jest powszechny, czyli katolicki, co oznacza, że jest przeznaczony dla wszystkich ludzi na całym świecie, niezależnie od rasy, kultury czy statusu społecznego. Powszechność Kościoła oznacza także, że głosi on całą naukę Chrystusa i udziela pełni środków zbawienia.
• Apostolskość: Kościół jest apostolski, ponieważ został zbudowany na fundamencie Apostołów, a jego nauczanie, sakramenty i sukcesja apostolska sięgają czasów apostołów. Apostolskość Kościoła oznacza także wierność nauce i tradycji przekazanej przez Apostołów.

Jedność w Kościele

Jedność Kościoła jest kluczowym znakiem jego tożsamości. Jezus modlił się za jedność swoich uczniów w modlitwie arcykapłańskiej: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie” (J 17,21). Jedność Kościoła przejawia się w różnych aspektach:

• Jedność wiary: Wierni są zjednoczeni przez wspólną wiarę wyrażoną w Credo i nauczanie Kościoła. Jedność doktrynalna jest fundamentem jedności Kościoła.
• Jedność sakramentalna: Eucharystia jest sakramentem jedności, który jednoczy wiernych w jednym Ciele Chrystusa. Przez chrzest wszyscy wierzący stają się członkami jednej rodziny Bożej.
• Jedność strukturalna: Hierarchiczna struktura Kościoła, z papieżem jako głową i biskupami, kapłanami oraz diakonami, utrzymuje jedność i porządek w Kościele.

Świętość Kościoła

Świętość Kościoła jest widoczna w jego założycielu, Jezusie Chrystusie, oraz w życiu jego członków, którzy dążą do świętości.

• Sakramenty: Kościół udziela sakramentów, które są świętymi znakami Bożej łaski. Sakramenty, takie jak Eucharystia, chrzest, spowiedź i małżeństwo, uświęcają wiernych i pomagają im wzrastać w świętości.
• Nauczanie: Kościół głosi święte nauczanie, które prowadzi wiernych do życia zgodnie z Bożymi przykazaniami i Ewangelią.
• Święci: Życie świętych, którzy są wzorami do naśladowania, ukazuje świętość Kościoła. Święci są świadectwem działania Bożej łaski i mocy w życiu człowieka.

Powszechność Kościoła

Powszechność Kościoła oznacza, że jest on otwarty dla wszystkich ludzi i głosi pełnię nauki Chrystusa.

• Misje: Kościół prowadzi misje na całym świecie, głosząc Ewangelię wszystkim narodom i kulturom. Misjonarze pracują, aby przyciągnąć ludzi do Chrystusa i Kościoła.
• Inkluzja: Kościół jest wspólnotą, która przyjmuje wszystkich, niezależnie od ich pochodzenia, statusu społecznego czy kultury. Wszyscy są zaproszeni do uczestnictwa w życiu Kościoła.
• Całość nauki: Kościół głosi całą naukę Chrystusa, nie pomijając żadnego aspektu Jego przesłania. Uczy pełni prawdy objawionej przez Boga.

Apostolskość Kościoła

Apostolskość Kościoła oznacza jego fundament w nauczaniu i tradycji apostołów oraz ciągłość sukcesji apostolskiej.

• Sukcesja apostolska: Biskupi Kościoła katolickiego są następcami apostołów. Przez nałożenie rąk i konsekrację biskupi przekazują autorytet apostolski, który jest nieprzerwaną linią od czasów apostołów.
• Tradycja: Kościół wiernie przechowuje i przekazuje naukę apostołów. Tradycja apostolska jest żywym dziedzictwem, które kształtuje życie i wiarę Kościoła.
• Nauczanie: Apostolskość Kościoła oznacza wierność nauce apostołów, która jest podstawą doktryny Kościoła. Kościół naucza tego, co przekazali apostołowie, pozostając wiernym ich świadectwu.

Znaczenie Teologiczne

Znaki Kościoła mają głębokie znaczenie teologiczne, ponieważ ukazują jego tożsamość i misję.

• Jedność: Podkreśla wspólnotowy charakter Kościoła, który jest zjednoczony w Chrystusie i dąży do jedności wszystkich wierzących.
• Świętość: Wskazuje na powołanie Kościoła do życia w świętości i uświęcania swoich członków przez sakramenty i nauczanie.
• Powszechność: Oznacza otwartość Kościoła na wszystkich ludzi i jego misję głoszenia Ewangelii na całym świecie.
• Apostolskość: Podkreśla wierność Kościoła tradycji apostolskiej i jego fundament w nauczaniu apostołów.

Znaki Kościoła: jedność, świętość, powszechność i apostolskość, są fundamentalnymi cechami, które definiują jego tożsamość i misję. Te znaki wskazują na wspólnotowy charakter Kościoła, jego powołanie do świętości, otwartość na wszystkich ludzi oraz wierność tradycji apostolskiej. Rozpoznanie i zrozumienie tych znaków jest kluczowe dla pełnego zrozumienia natury Kościoła oraz jego roli w świecie jako wiernego świadectwa Bożej miłości i zbawienia w Jezusie Chrystusie.

Przyszłość Kościoła według Biblii

Eschatologiczne Wizje Kościoła

Nowy Testament zawiera wiele eschatologicznych wizji dotyczących przyszłości Kościoła. Eschatologia, czyli nauka o rzeczach ostatecznych, zajmuje się wydarzeniami, które mają nastąpić na końcu czasów, a także ostatecznym przeznaczeniem ludzkości i świata.

• Apokalipsa 21,1-4: „I ujrzałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe – ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: 'Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły.'”

Ta wizja ukazuje ostateczne odnowienie wszystkiego przez Boga, gdzie Kościół jako Nowe Jeruzalem będzie żył w wiecznej jedności z Bogiem, wolny od cierpienia i śmierci.

Nowe Niebo i Nowa Ziemia

Przyszłość Kościoła jest związana z obietnicą nowego nieba i nowej ziemi, gdzie Bóg stworzy wszystko na nowo. Ta nowa rzeczywistość będzie miejscem wiecznej radości, pokoju i sprawiedliwości.

• 2 List Piotra 3,13: „Oczekujemy jednak, według obietnicy Jego, nowego nieba i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.”

Kościół żyje w nadziei na tę przyszłą rzeczywistość, gdzie Bóg w pełni objawi swoje Królestwo, a wszelkie zło zostanie pokonane.

Powtórne Przyjście Chrystusa

Centralnym elementem przyszłości Kościoła jest powtórne przyjście Jezusa Chrystusa, które przyniesie ostateczne wypełnienie Bożych obietnic i zakończy historię świata, jaką znamy.

• Ewangelia Mateusza 24,30-31: „Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi, i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą. Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego.”

Powtórne przyjście Chrystusa będzie momentem tryumfu Kościoła, gdy wierni zostaną zjednoczeni ze swoim Panem w wiecznej chwale.

Zmartwychwstanie i Sądy Ostateczne

Zmartwychwstanie umarłych i sądy ostateczne są kluczowymi elementami eschatologii biblijnej, które odnoszą się do przyszłości Kościoła.

• 1 List do Tesaloniczan 4,16-17: „Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło, na głos archanioła i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi będziemy porwani w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana. I w ten sposób zawsze będziemy z Panem.”
• Apokalipsa 20,11-12: „I ujrzałem wielki, biały tron i Tego, który na nim zasiadał. Zniknęły niebo i ziemia, i miejsca dla nich nie było. I ujrzałem umarłych – wielkich i małych – stojących przed tronem. I otwarto księgi. I otwarto inną księgę, która jest księgą życia. I osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co w księgach zapisano, według ich czynów.”

Zmartwychwstanie i sąd ostateczny potwierdzają sprawiedliwość Bożą i przynoszą ostateczną nagrodę dla wiernych oraz wieczne potępienie dla niesprawiedliwych.

Nowe Jeruzalem

Wizja Nowego Jeruzalem przedstawiona w Apokalipsie jest obrazem ostatecznego przeznaczenia Kościoła – wiecznego życia w obecności Boga.

• Apokalipsa 21,10-11: „I przeniósł mnie w duchu na wielką i wysoką górę, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Jego blask był podobny do najdroższego kamienia, jakby do kamienia jaspisu, przejrzystego jak kryształ.”

Nowe Jeruzalem symbolizuje pełnię Bożego Królestwa, gdzie Bóg zamieszka na zawsze z Jego ludem, a wszelkie zło i cierpienie zostaną zniszczone.

Znaczenie Teologiczne

Przyszłość Kościoła według Biblii ma głębokie znaczenie teologiczne i duchowe:

• Nadzieja i Pocieszenie: Wizje eschatologiczne niosą nadzieję i pocieszenie dla wierzących, przypominając im o Bożych obietnicach i przyszłej chwale.
• Sprawiedliwość Boża: Sądy ostateczne potwierdzają sprawiedliwość Boga, ukazując Jego władzę i sprawiedliwość w ostatecznym rozrachunku z grzechem i niesprawiedliwością.
• Wieczna Komunia z Bogiem: Ostateczne przeznaczenie Kościoła jako Nowego Jeruzalem podkreśla wieczną komunię z Bogiem, która jest celem i spełnieniem życia wierzących.

Przyszłość Kościoła według Biblii jest pełna nadziei i obietnic. Eschatologiczne wizje, takie jak nowe niebo i nowa ziemia, powtórne przyjście Chrystusa, zmartwychwstanie i sądy ostateczne, oraz wizja Nowego Jeruzalem, ukazują ostateczne przeznaczenie Kościoła. Te wizje niosą nadzieję i pocieszenie, potwierdzają sprawiedliwość Bożą i ukazują wieczną komunię z Bogiem, która jest celem życia wierzących. Kościół żyje w nadziei na przyszłą chwałę, wiernie wypełniając swoją misję na ziemi, oczekując na ostateczne wypełnienie Bożych obietnic.

Bibliografia i Źródła

Biblijne Źródła

W artykule na temat Kościoła zgodnie z Biblią wykorzystano szereg fragmentów Pisma Świętego, które dostarczają podstaw teologicznych i praktycznych dotyczących natury i misji Kościoła. Oto kluczowe cytaty:

• 1 List do Koryntian 12,12-27: Fragmenty dotyczące Kościoła jako Ciała Chrystusa, w którym każdy wierzący ma swoją rolę.
• List do Efezjan 1,22-23: Chrystus jako głowa Kościoła.
• Apokalipsa 19,7-9: Kościół jako Oblubienica Chrystusa.
• 1 List do Koryntian 3,16-17: Kościół jako świątynia Boga.
• Dzieje Apostolskie 2,42-47: Opis pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej.
• 1 List Piotra 2,9-10: Kościół jako Lud Boży.
• 1 List do Tymoteusza 3,1-13; List do Tytusa 1,5-9: Struktura i władza w Kościele.
• Ewangelia Mateusza 28,19-20: Wielki Nakaz Misyjny.
• Apokalipsa 21-22: Wizje eschatologiczne dotyczące przyszłości Kościoła.

Komentarze Teologiczne

Aby lepiej zrozumieć kontekst biblijnych nauk o Kościele, artykuł korzystał z różnych komentarzy teologicznych i opracowań naukowych. Oto kilka z nich:

• „Komentarz do Nowego Testamentu” William Barclay: Klasyczne komentarze, które dostarczają głębokich analiz tekstów nowotestamentowych.
• „The Church in the New Testament” Kevin J. Conner: Opracowanie dotyczące roli i misji Kościoła w kontekście biblijnym.
• „Systematic Theology” Wayne Grudem: Zbiór teologicznych zagadnień związanych z naturą i funkcjonowaniem Kościoła.

Źródła Historyczne

Aby zilustrować rozwój i praktyczne aspekty Kościoła, artykuł korzystał również z historycznych źródeł i opracowań:

• „Historia Kościoła” Euzebiusza z Cezarei: Wczesna historia chrześcijaństwa, która dostarcza kontekstu dla rozwoju struktury i władzy w Kościele.
• „The Early Church” Henry Chadwick: Studium rozwoju wczesnego Kościoła, jego teologii i organizacji.

Dodatkowe Opracowania

W celu lepszego zrozumienia niektórych tematów, artykuł odwołuje się do dodatkowych źródeł i opracowań:

• „Kościół według Słowa Bożego” (red. Jan Paweł II): Kompendium dokumentów papieskich i kościelnych dotyczących natury Kościoła.
• „The Body: Being Light in Darkness” Chuck Swindoll: Rozważania nad znaczeniem bycia częścią Ciała Chrystusa.

Artykuł na temat „Czym według Biblii jest kościół?” opiera się na szerokim zakresie źródeł biblijnych, komentarzy teologicznych, historycznych opracowań i dodatkowych materiałów. Te źródła dostarczają solidnych podstaw dla zrozumienia natury, misji i przyszłości Kościoła, zgodnie z naukami Pisma Świętego i tradycją chrześcijańską. Dążenie do pełniejszego zrozumienia Kościoła wymaga głębokiego zaangażowania w studium biblijne oraz korzystania z mądrości i doświadczeń chrześcijańskich myślicieli na przestrzeni wieków.